Katalog nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych osoba, która nienależnie pobrała świadczenia rodzinne, jest obowiązana do zwrotu tego świadczenia. W art. 30 ust. 2 tej ustawy wymieniony został katalog świadczeń rodzinnych, które uważane są za nienależnie pobrane. 13) kosztów pokrycia opłaty sądowej od wniosku o wpis w Krajowym Rejestrze Sądowym, o którym mowa w art. 55a wniosek o wpis do KRS danych o egzekucji należności ust. 1; 14) kosztów uzyskania dokumentów lub informacji niezbędnych do prowadzenia postępowania egzekucyjnego; W myśl art. 3 ust. 1 pkt 32 lit. d) ustawy o rachunkowości, przychody związane z odpisaniem przedawnionych zobowiązań jako pośrednio związane z prowadzoną działalnością, zalicza się do pozostałych przychodów operacyjnych. Przedawnione zobowiązanie należy wyksięgować z ewidencji bilansowej w kwocie brutto, czyli łącznie z Korekty dokumentów kierowanych do ZUS. Zasady wynikające z a rt. 48d ustawy systemowej. W myśl z art. 48d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych deklaracji rozliczeniowej i imiennego raportu miesięcznego płatnik składek nie może złożyć po upływie 5 lat od dnia, w którym upłynął termin opłacenia składek rozliczonych w tej deklaracji i w tym raporcie. Odpisanie przedawnionych należności. Wszystko o podatkach, rachunkowości i prawie pracy. ISSN 2083-9618. Ostatnia aktualizacja: 23.10.2023 r., godz. 12:06 Ilość wizyt z ostatnich 30 dni: 51.185 Biuro Obsługi Klienta: tel. 95 720 85 40 Formularz kontaktowy » Pomoc techniczna ». Tarcza. Schematy Transakcji Łańcuchowych. Przewodnik VAT. nonton film scarlet innocence kdrama full movie sub indo. W niniejszym artykule omówiono generalne zasady związane z wygaśnięciem biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych wobec organów podatkowych i składkowych wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS). Ordynacja podatkowa przewiduje różne formy wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Powszechnie znaną formą jest zapłata czy potrącenie. Jedną z nich jest także wygaśnięcie na skutek przedawnienia. Przedawnienie zobowiązania podatkowego polega na tym, że po upływie określonego terminu podatnik nie musi go regulować. Oznacza to, że po upływie pewnego czasu fiskus nie może skutecznie domagać się od podatnika zapłaty podatku lub wynikających z niego odsetek. Przedawnienie zobowiązania może nastąpić wskutek wydania decyzji administracyjnej lub z mocy prawa. Stosunek zobowiązaniowy co do zasady przestaje istnieć. Choć idea przedawnienia wydaje się być prosta, w życiu codziennym może nastręczać wiele wątpliwości. O czym w dalszej części artykułu. Terminy Jak już wyżej wspomniano, zobowiązanie podatkowe wygasa wraz z upływem pewnego czasu. W zależności od tego, jak ono powstało, termin przedawnienia może być różny. Dla podatników najczęściej będzie miała znaczenie dyspozycja art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, według której zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przykład 1. Podatnik złożył deklaracje PIT za 2011 r. w marcu 2012 r. Termin złożenia i zapłaty podatku upłynął 30 kwietnia 2012 r. Zobowiązanie podatkowe za rok 2011 wygaśnie zatem dopiero z końcem 2017 r., czyli pięć lat od końca 2012 r. Sytuacje, w których podatnicy są zobowiązani do samodzielnego obliczenia podatku oraz jego zapłaty występują najczęściej. Jednakże, zdarzają się również okoliczności, w których obowiązek podatkowy powstaje w wyniku wydania decyzji przez organy skarbowe. Zobowiązanie podatkowe nie powstaje w sytuacji, gdy decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego została doręczona po upływie trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Należy jednakże pamiętać, że przedawnienie prawa do wydania decyzji jest możliwe tylko i wyłącznie w stosunku do zobowiązań podatkowych, które nie powstają z mocy prawa, np. zapłata podatku rolnego, od nieruchomości. Wówczas zobowiązanie podatkowe przedawnia się po upływie trzech lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy albo po upływie pięciu lat, jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w terminie lub nie ujawnił w niej części swoich dochodów, wskutek czego urząd skarbowy wydał decyzję ustalającą wysokość zatajonych zarobków oraz kwotę podatku do zapłaty. Uwaga na koniec terminów Wzmożona aktywność fiskusa może objawiać się przed końcem terminu przedawnienia. Niekiedy, gdy do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego zostanie mniej niż trzy miesiące, organ skarbowy może nadać wydanej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, co skutkuje skuteczniejszą egzekucją niezapłaconego podatku, nawet gdy decyzja nie jest jeszcze ostateczna, a podatnikowi przysługuje środek odwoławczy w postaci odwołania. Bieg przedawnienia zobowiązania Pięcio - i trzyletni okres czasu są podstawowymi terminami przedawnienia zobowiązania. Mogą one zostać wydłużone wskutek przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia. Przykładowo bieg przedawnienia zostaje zawieszony z chwilą wniesienia skargi do sądu na decyzję dotyczącą zobowiązania podatkowego. Inną przesłanką jest zawiadomienie podatnika o rozpoczęciu postępowania karnego skarbowego w przedmiocie niedopełnienia obowiązku podatkowego. Ponadto, bieg przedawnienia jest przerwany jako efekt zastosowania środka egzekucyjnego. Istotne tutaj jest nie tyle prawidłowe powiadomienie podatnika, co faktyczne dokonanie czynności egzekucyjnych. Przykładem środka egzekucyjnego jest zajęcie samochodu, nieruchomości czy rachunku bankowego. Na uwagę zasługuje fakt, że organ skarbowy jest uprawniony do zastosowania nawet kilku środków egzekucyjnych, jeżeli ściągnięcie należności w ramach jednego z nich nie przyniesie rezultatu. Użycie każdego kolejnego środka skutkuje zerwaniem biegu przedawnienia. Kontrowersje związane z hipoteką i zastawem skarbowym Organy podatkowe mają możliwość dokonania zabezpieczenia zobowiązania podatkowego hipoteką lub zastawem skarbowym. Taka asekuracja ze strony fiskusa skutkuje tym, że należność podatkowa nie ulega przedawnieniu, gdyż tego rodzaju zabezpieczenie ma charakter rzeczowy. Przez charakter rzeczowy należy rozumieć sytuację, w której odpowiedzialność ponosi niekoniecznie podatnik, ale każda inna osoba, która weszła w posiadanie np. nieruchomości (w wypadku hipoteki) lub rzeczy ruchomej (w wypadku zastawu skarbowego), obciążonych tymi prawami. Ponadto rzeczowy charakter odpowiedzialności skutkuje tym, że po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowe mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Zatem ustawodawca przewidział w Ordynacji podatkowej wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W tej kwestii głos zabrał Trybunał Konstytucyjny (wyrok z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt SK 40/12). Trybunał orzekł, że całkowity brak przedawnienia należności zabezpieczonych hipoteką przymusową stanowi przekroczenie zakresu swobody regulacyjnej ustawodawcy oraz narusza zasadę równego traktowania. Osoby, które posiadają nieruchomości oraz majątek ruchomy są w gorszej sytuacji niż te, które dysponują jedynie majątkiem obrotowym (np. towarami, produktami). Tylko w stosunku do pierwszej grupy organ podatkowy może ustanowić hipotekę oraz zastaw skarbowy. Zatem zobowiązania tej grupy podatników mogą się nigdy nie przedawnić. Takie założenie narusza konstytucyjną zasadę, w myśl której własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej (art. 64 ust. 2 ustawy zasadniczej). Trybunał Konstytucyjny orzekł, że aktualnie obowiązujący przepis w przedmiocie stosowania hipoteki i zastawu skarbowego budzi poważne wątpliwości wymaga ponownej regulacji przez ustawodawcę. Każdy podatnik ma prawo do przedawnienia zobowiązania podatkowego, niezależenie od tego, jakie zabezpieczenie organ podatkowy ustanowił na ich majątku. W praktyce z uwagi na niekonstytucyjność art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej podatnicy, na których dobrach urząd ustanowił hipotekę lub zastaw skarbowy, mogą w postępowaniu podatkowym podnieść zarzut przedawnienia. Bezprawność fiskusa Organy podatkowe nie mogą żądać wykonania przedawnionego zobowiązania podatkowego, co w praktyce niestety się zdarza. Należy tutaj dobitnie podkreślić, że takie działanie organu jest bezprawne! W takim wypadku należy wnieść pismo do organu, w którym zawarte będą zarzuty dotyczące bezpodstawnego prowadzenia egzekucji, w tym wniosek o jej zaprzestanie. Podstawą prawną dla podniesionych zarzutów jest oczywiście przedawnienie zobowiązania podatkowego. Podatnik ma 7 dni od momentu otrzymania tytułu egezkucyjnego. Należy mieć na uwadze, że wniesienie zarzutu nie musi skutkować wstrzymaniem postępowania, przynajmniej do czasu rozpoznania zarzutu. Jedynie w uzasadnionych przypadkach fiskus może wstrzymać czynności egzekucyjne np. ze względu na sytuację materialną wnioskodawcy. W przypadku, gdy działania organu skarbowego przerosną możliwości poznawcze podatnika, warto zgłosić się do doradcy podatkowego, który pomoże sporządzić stosowny wniosek. Przedawnienie wobec ZUS Podobne zasady, jak w Ordynacji podatkowej, dotyczą zaległych składek ZUS. Ich wymagalność również może ulec przedawnieniu. W tej materii doszło do nowelizacji ustawy, która zaowocowała skróceniem okresów przedawnienia. Należy przypomnieć, że od 2012 roku, podobnie jak w przepisach podatkowych, okres przedawnienia składek ZUS wynosi pięć lat, licząc od dnia, w którym upłynął termin ich płatności. Termin ten wynika z dosłownego brzmienia art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców ( Nr 232, poz. 1378). W art. 27 ustawy zostały zamieszczone zasady obliczania terminu wygaśnięcia zobowiązania wskutek przedawnienia należności z tytułu składek, które stały się wymagalne przed 1 stycznia 2012 r. oraz zasady odnośnie terminu przedawnienia składek nienależnie opłaconych przed tym dniem. Gwoli przypomnienia, termin regulowania składek to 5., 10. lub 15. dzień miesiąca za miesiąc poprzedni. Przedawnienie zobowiązania w postaci należności z tytułu składek, którego bieg rozpoczął się przed 1 stycznia 2012 r. będzie następowało po upływie 5 lat, licząc od 1 stycznia 2012 r. Z kolei jeżeli przedawnienie zobowiązania z tytułu składek, które rozpoczęło się przed dniem 1 stycznia 2012 r., nastąpiłoby - zgodnie z przepisami obowiązującymi przed tą datą - wcześniej, przedawnienie zobowiązania będzie skuteczne po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym przedmiotowe należności stały się wymagalne. Przykład 2. Składki ZUS były wymagalne na dzień 7 stycznia 2012 r. Zastosowanie mają przepisy po nowelizacji tzn. składki przedawnią się po pięciu latach od dnia 7 stycznia 2012 r. - dnia 7 stycznia 2017 r. Przykład 3. Składki ZUS były wymagalne 12 lutego 2007 r. Zgodnie ze “starymi” przepisami, przedawnienie zobowiązania następuje po 10 latach licząc od dnia 12 lutego 2007 r., czyli w dniu 12 lutego 2017 r. Zgodnie z “nowymi” przepisami, składki przedawniają się po pięciu latach, licząc od dnia 1 stycznia 2012 r, czyli w dniu 1 stycznia 2017. Kiedy można wyjątkowo stosować stare zasady? Jak zostało już wspomniane, z dniem 1 stycznia 2012 r. okres przedawnienia składek ZUS wynosi pięć lat od dnia, w którym upłynął termin ich płatności. Zasadniczo, gdy zaległość powstała przed 2012 rokiem, bieg przedawnienia powinien być liczony również od 1 stycznia 2012 r. Wyjątkiem od tej zasady jest reguła, która mówi, że podatnik może stosować “stare” zasady, gdy przedawnienie zobowiązania dotyczy należności za składki sprzed 2012 r., które zgodnie z ówczesnymi przepisami przedawniłyby się wcześniej, niż w 2017 roku, podatnikowi wolno dalej stosować 10-letni bieg terminu przedawnienia zobowiązania. Przykład 4. Podatnik ma zaległość składkową z 2005 roku. W 2015 roku mija 10 lat od daty ich wymagalności. Według “nowych” zasad należałoby dodać 5 lat do 2012 r., czyli nastąpiłoby w 2017 r. Ponieważ przedawnienie na “starych” zasadach następuje przed 2017 r., można stosować zasady sprzed nowelizacji. Zawieszenie biegu przedawnienia składek ZUS Przedziały czasowe, w jakich dochodzi do zawieszenia terminu przedawnienia, wyłącza się przy obliczaniu 5-letniego terminu od daty wymagalności składek. W rzeczywistości powinno dokonywać się sumy biegu przedawnienia, jaki upłynął do czasu zawieszenia i po odwieszeniu. Skutkuje to przedawnieniem należności w terminie późniejszym aniżeli 5 lat. Ustawodawca przewidział następujące sytuacje, kiedy następuje zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania: 1. od zawarcia umowy o rozłożeniu na raty zaległych należności lub odroczenia terminu płatności do dnia terminu płatności ostatniej raty albo odroczonej należności z tytułu składek (uwaga: w razie zawarcia umowy o odroczeniu terminu płatności bieg terminu przedawnienia nie rozpocznie się),2. od dnia podjęcia pierwszej czynności zmierzającej do wyegzekwowania zaległych należności do dnia zakończenia postępowania egzekucyjnego,3. gdy wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd, bieg terminu zawieszenia trwa do dnia, w którym decyzja innego organu stała się ostateczna lub orzeczenie sądu uprawomocniło się, nie dłużej jednak niż przez dwa lata,4. od dnia śmierci spadkodawcy do dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub zarejestrowania aktu poświadczenia dziedziczenia, nie dłużej jednak niż do dnia, w którym upłynęły 2 lata od śmierci spadkodawcy. Przerwanie biegu przedawnienia składek ZUS ZUS ma wiele możliwości by przerwać bieg przedawnienia zobowiązań z tytułu niezapłaconych składek. Przykładowo bieg przedawnienia zaległych składek jest przerywany, w momencie samego podjęcia czynności przez ZUS, które zmierzałyby do wyegzekwowania zaległych składek. Ponadto podobny skutek wywołuje wydanie decyzji w przedmiocie ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym lub w zakresie podstawy wymiaru składek, obowiązku opłacania składek na te ubezpieczenia. Co najmniej na koniec roku obrotowego, ale przed sporządzeniem sprawozdania finansowego, jednostki sektora finansów publicznych są zobowiązane do naliczenia i ujęcia w księgach rachunkowych odpisów aktualizujących należności. Naliczanie i ujmowanie w księgach rachunkowych odpisów aktualizujących należności wynika z zasady ostrożnej wyceny, określonej w art. 7 uor. Zgodnie z nią przy wycenie bilansowej należności urealnia się ich wysokość z uwzględnieniem stopnia prawdopodobieństwa ich zapłaty przez dłużników. W ewidencji księgowej wartość należności urealnia się za pomocą odpisu aktualizującego należności (art. 35b i 35c uor). Odpis odpowiada kwocie należności, których spłata nie została w żaden sposób zabezpieczona, a ryzyko ich nieściągalności jest znaczne. Obowiązują dwie metody ustalania wysokości odpisu aktualizującego należności: metoda 1 - identyfikacja poszczególnych należności (art. 35b ust. 1 pkt 1-4) - w której ustala się wielkość odpisu oddzielnie dla każdego dłużnika postawionego w stan upadłości lub likwidacji albo którego sytuacja majątkowa i finansowa wskazuje, że zapłata przez niego zobowiązań w kwotach wynikających z obowiązujących umów nie jest prawdopodobna, metoda 2 - szacowanie kwoty odpisu ogólnego na nieściągalne należności (art. 35b ust. 1 pkt 5) - którą stosuje się w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców mających zobowiązania przeterminowane lub nieprzeterminowane o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności. Metoda 1 daje większą pewność co do prawidłowości obliczonych odpisów aktualizujących. Jednak ze względu na dużą pracochłonność może być stosowana jako jedyna metoda ustalania odpisów aktualizujących tylko w jednostkach organizacyjnych, w których należności z różnych tytułów są niewielkie i mają niezróżnicowaną strukturę. Metoda 2 ma zastosowanie do należności masowych, o krótkich terminach płatności. Może być stosowana obok pierwszej metody w jednostkach organizacyjnych pobierających znaczne dochody (przychody) na podstawie różnych tytułów prawnych (np. w urzędach obsługujących organy JST i samorządowe organy podatkowe, w samorządowych zakładach budżetowych). Stosuje się ją do należności dotyczących: świadczonych dostaw i usług na rzecz indywidualnych odbiorców (np. czynsze najmu i dzierżawy komunalnych lokali mieszkalnych i użytkowych, opłaty za wodę i ścieki, opłaty za wywóz nieczystości płynnych i stałych), dochodów budżetowych o charakterze cywilnoprawnym (np. ze sprzedaży, najmu i dzierżawy nieruchomości, sprzedaży składników mienia ruchomego), dochodów budżetowych z tytułu podatkowych i niepodatkowych dochodów publicznoprawnych (np. różnego rodzaju podatki i opłaty należne budżetowi państwa i budżetom JST). Przyjęte w jednostce zasady szacowania odpisów aktualizujących należy wskazać w dokumentacji opisującej przyjęte w jednostce zasady rachunkowości. Przy opisie przyjętych rozwiązań można korzystać z postanowień KSR 4 - "Utrata wartości aktywów". Procedura dokonywania odpisów aktualizujących należności metodą identyfikacji poszczególnych należności Krok 1 Czynności przygotowawcze Pracownicy komórki księgowości, prowadzący ewidencję pomocniczą należności, powinni: sporządzić wykaz (wydruk) zaległych należności według stanu na 31 grudnia roku obrotowego z kont szczegółowych prowadzonych dla poszczególnych dłużników w poszczególnych należnościach, zgromadzić dokumentację księgową i inną dla każdego dłużnika. Przykładowe dokumenty konieczne do ustalenia prawidłowych odpisów aktualizujących Decyzje odpowiednich organów o umorzeniu. Oświadczenia dłużników o powołaniu się na zarzut przedawnienia. Pisma od dłużników kwestionujących istnienie (wysokość) ich zobowiązań. Postanowienia sądowe o postawieniu jednostek organizacyjnych w stan likwidacji lub w stan upadłości albo o ogłoszeniu upadłości konsumenckiej osób fizycznych. Postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania upadłościowego ze względu na brak majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postępowania. Zgłoszenia do syndyka (likwidatora) należności jednostki. Dokumenty dotyczące ustanowienia zabezpieczeń należności (w tym hipotecznych). Pisma w sprawie ustalenia kategorii zaspokojenia należności jednostki w postępowaniu upadłościowym i w sprawie podziału odzyskanych kwot. Pisma potwierdzające wykreślenie osób prawnych i jednostek organizacyjnych z odpowiednich rejestrów. Pisma w sprawie ustalenia miejsca pobytu osób fizycznych. Dokumentacja egzekucyjna. W imiennym wykazie dłużników podaje się kwoty zaległości ogółem (osobno dla każdego rodzaju należności). W wykazie w osobnych pozycjach podaje się należności uznawane zgodnie z polityką rachunkowości za nieistotne (czyli takie, których dochodzenie jest nieopłacalne). Wykaz ten służy do dokumentowania wyników aktualizacji należności. Należy go wykorzystywać na kolejnych etapach aktualizacji. Kolejno wpisuje się do niego opracowane dane. Krok 2 Ustalenie i odpisanie należności przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych i nieistotnych Na podstawie zgromadzonej dokumentacji należy ustalić, które należności ujęte w księgach rachunkowych jednostki są na dzień bilansowy: przedawnione, umorzone, nieściągalne, nieistotne. Należności te nie mogą być uznane za realne, ponieważ prawdopodobieństwo ich uzyskania przez jednostkę jest zerowe lub bliskie zeru. W przypadku należności przedawnionych o charakterze publicznoprawnym (w tym podatkowym) upływ terminu przedawnienia oznacza ich wygaśnięcie. Należności te w całości odpisuje się z ksiąg rachunkowych. Upływ terminu przedawnienia należności cywilnoprawnych i pracowniczych uniemożliwia ich dochodzenie przez jednostkę przed sądem. Dłużnik może uwolnić się od obowiązku ich zapłaty przez przywołanie zarzutu przedawnienia. Powinno to być potwierdzone na piśmie. Takie należności przedawnione odpisuje się z ksiąg rachunkowych. Na pozostałe należy utworzyć odpis aktualizujący. Należności umorzone stają się nieściągalne z chwilą ich umorzenia w odpowiednim trybie, przewidzianym w przepisach szczególnych. Umorzenie należności zarówno o charakterze publicznoprawnym, jak i cywilnoprawnym oraz pracowniczym oznacza, że wierzyciel trwale zrezygnował z dochodzenia swoich należności. Należności te odpisuje się z ksiąg rachunkowych. Za nieściągalne uznaje się należności, co do których istnieją udokumentowane przesłanki wskazujące na to, że dłużnik nie ma możliwości ich uregulowania (potwierdzone np. postanowieniem właściwego organu egzekucyjnego w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego ze względu na brak majątku dłużnika). Należności te odpisuje się z ksiąg rachunkowych. Odpisać można również w całości należności, które nie są ani przedawnione, ani umorzone, ani nieściągalne, ale ich dochodzenie jest nieopłacalne (np. koszty egzekucji są równe lub wyższe niż te należności). Po tym etapie w imiennym wykazie dłużników podaje się: kwoty uznane za przedawnione, umorzone, nieściągalne i nieistotne, zakwalifikowane do odpisania z ksiąg rachunkowych, kwoty uznane za przedawnione, ale dla których dłużnicy nie powołali się na zarzut przedawnienia - zakwalifikowane do utworzenia odpisu aktualizującego, dokumenty będące podstawą tych ustaleń. Krok 3 Ustalenie kwoty odpisu aktualizującego dla należności wątpliwych Odpis aktualizujący ustala się dla należności wątpliwych. Chodzi tu o należności, które nie są przedawnione, umorzone ani nieściągalne, ale ich wymagalny termin płatności upłynął, a mimo to nie zostały uregulowane przez dłużników albo są zagrożone dużym prawdopodobieństwem nieściągalności. Kwota odpisu zależy od przyczyny jego dokonania. Zasady obowiązujące przy szacowaniu wielkości odpisu przedstawia tabela. Tabela. Sposób szacowania kwoty odpisu aktualizującego Przyczyna ustalenia odpisu Sposób oszacowania kwoty odpisu Postawienie dłużnika w stan likwidacji (osoby prawne i jednostki organizacyjne) lub w stan upadłości (osoby prawne i jednostki organizacyjne, osoby fizyczne w razie tzw. upadłości konsumenckiej). Odpis ustala się w kwocie stanowiącej różnicę między kwotą należności ujętą w księgach rachunkowych jednostki a wartością zabezpieczenia należności zgłoszonego organowi prowadzącemu postępowanie likwidacyjne lub upadłościowe. Oddalenie przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości lub umorzenie postępowania upadłościowego, w sytuacji gdy majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego. Odpis ustala się w pełnej kwocie należności wynikającej z ksiąg rachunkowych jednostki. Kwestionowanie przez dłużnika należności w sytuacji, gdy ocena jego sytuacji majątkowej i finansowej wskazuje na to, że spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna. Odpis ustala się w kwocie różnicy między kwotą należności wynikającą z ksiąg rachunkowych i wartością ustanowionego zabezpieczenia należności jednostki. Zaleganie przez dłużnika z zapłatą, gdy ocena jego sytuacji majątkowej i finansowej wskazuje na to, że spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna. Odpis ustala się w kwocie różnicy między kwotą należności wynikającą z ksiąg rachunkowych i wartością ustanowionego zabezpieczenia należności jednostki. Podwyższenie należności już wcześniej aktualizowanej z powodu utraty wartości (np. na skutek dopisania do należności głównej zaległych odsetek). Odpis ustala się w kwocie odpowiadającej podwyższeniu należności wcześniej powstałej i już aktualizowanej. Po tym etapie w imiennym wykazie dłużników podaje się: wnioskowaną kwotę odpisu aktualizującego, przyczynę jego ustalenia, dokumenty będące podstawą tych ustaleń. Krok 4 Ujęcie odpisu aktualizującego w księgach rachunkowych Najpierw główny księgowy kontroluje prawidłowość sporządzenia imiennych wykazów dłużników. Potem przekazuje je do zaopiniowania radcy prawnemu (co do dopuszczalności zakwalifikowania należności do odpisania z powodu przedawnienia, umorzenia, nieściągalności i nieistotności). Następnie wykazy te zatwierdza kierownik jednostki. Na koniec sporządza się dowody PK - "Polecenie księgowania", na podstawie których w księgach rachunkowych ujmuje się odpisy: należności z tytułu przedawnienia, umorzenia i nieściągalności, aktualizujące należności. Odpisy te należy zaliczyć do pozostałych kosztów operacyjnych (konto 761). Ponadto należności umorzone, przedawnione lub nieściągalne zmniejszają ujęte uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość. Odpisy aktualizujące wartość należności funduszy tworzonych na podstawie odrębnych ustaw obciążają fundusze (§ 10 ust. 3 rozporządzenia w sprawie rachunkowości oraz planów kont). Wszystkie ww. odpisy wprowadza się do ksiąg rachunkowych nie później niż z dniem 31 grudnia roku obrotowego. Procedura dokonywania odpisów aktualizujących należności metodą szacowania kwoty odpisu ogólnego na nieściągalne należności Krok 1 Ustalenie wskaźników zagrożenia nieściągalnością dla poszczególnych należności i grup dłużników metodą wiekowania należności Wskaźniki te (wyrażone procentowo) określa się na podstawie danych na temat ściągalności należności należących do danego rodzaju należności i poszczególnych grup dłużników, z poprzednich okresów sprawozdawczych. Ustalenie wskaźników dla danego roku należy udokumentować na piśmie. W dokumencie tym należy zawrzeć co najmniej następujące dane: nazwa należności, kategoria dłużników (np. osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne), okres powstania należności (np. dla kategorii wiekowych należności: powstałych w roku bilansowym, do 2 lat przed rokiem bilansowym, sprzed 2 lat przed rokiem bilansowym), wskaźnik procentowy ściągalności należności powstałych w danym okresie, dane historyczne, na podstawie których wyliczono wskaźnik. Pismo sporządzają pracownicy odpowiedzialni za prowadzenie ewidencji należności. Sprawdza je główny księgowy i zatwierdza kierownik jednostki. Krok 2 Sporządzenie wykazów dłużników dla wyznaczonych kategorii wiekowych należności Pracownicy komórki księgowości, prowadzący ewidencję pomocniczą należności, powinni: sporządzić wykaz (wydruk) zaległych należności według stanu na 31 grudnia roku obrotowego z kont szczegółowych prowadzonych dla poszczególnych dłużników w poszczególnych należnościach, zgromadzić dokumentację księgową i inną dla każdego dłużnika (patrz krok 1 w metodzie 1, z tym że gromadzi się wyłącznie dokumenty dotyczące umorzenia, przedawnienia i nieściągalności). W imiennym wykazie dłużników podaje się kwoty zaległości ogółem (osobno dla każdego rodzaju należności), w podziale na kategorie wiekowe należności ustalone w jednostce. Krok 3 Ustalenie i odpisanie należności przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych i nieistotnych Działania wykonuje się i dokumentuje tak samo, jak podano w kroku 2 w metodzie 1. Krok 4 Ustalenie kwoty odpisu aktualizującego dla należności wątpliwych Odpis wyliczają pracownicy prowadzący ewidencję pomocniczą należności. Robią to na podstawie wskaźników zagrożenia nieściągalnością, ustalonych dla poszczególnych należności i grup dłużników. W tym celu kwotę należności w danej kategorii wiekowej należności, pomniejszoną o należności przedawnione, umorzone i nieściągalne, mnoży się przez odpowiedni wskaźnik zagrożenia nieściągalnością. Wyliczoną kwotę odpisu aktualizującego dla każdego dłużnika wpisuje się do wykazu imiennego dłużników. Krok 5 Ujęcie odpisu aktualizującego w księgach rachunkowych Działania wykonuje się i dokumentuje tak samo, jak podano w kroku 4 w metodzie 1. Oprac. Izabela Motowilczuk były wieloletni inspektor kontroli Podstawy prawne: art. 7, art. 35b, art. 35c ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2018 r. poz. 395; z 2019 r. poz. 55) § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z 13 września 2017 r. w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej ( z 2017 r. poz. 1911; z 2018 r. poz. 2471) Krajowy Standard Rachunkowości nr 4 - "Utrata wartości aktywów" ( Min. Fin. z 2012 r. poz. 15) 15. 06. 2021 | Marzena Walkiewicz Należności w księgach rachunkowych powinny podlegać okresowej ocenie realności ich uzyskania. Może się bowiem zdarzyć, iż część należności z różnych powodów może być trudna do odzyskania. Wówczas jednostka powinna zaktualizować ich wartość. Obowiązek tworzenia odpisów Tworzenie odpisów aktualizujących należności jest ściśle związana z rachunkowością przedsiębiorstw, które na co dzień dokonują transakcji z innymi podmiotami. W myśl art. 28 ust. 1 ustawy o rachunkowości (dalej: uor) jednostka zobligowana jest do wykazania w sprawozdaniu finansowym należności według kwoty wymaganej zapłaty, jednak z zachowaniem zasady ostrożności, zaś należności te spółka powinna wyceniać nie rzadziej niż na dzień bilansowy. W celu zachowania nadrzędnych zasad rachunkowości, jakim jest zasada ostrożności oraz zasada przedstawienia rzetelnego i prawdziwego obrazu jednostki prawo bilansowe nakłada obowiązek tworzenia odpisów aktualizujących należności. Taki zapis ma na celu doprowadzenie należności do poziomu najbardziej wiarygodnego, a zatem w przypadku pojawienia się przesłanek, iż posiadana należność może być niemożliwa bądź ciężka do wyegzekwowania. W takiej sytuacji jednostka powinna wykazać w bilansie jej wartość uwzględniając stopień prawdopodobieństwa utraty przyszłych korzyści ekonomicznych. W ten sposób tworzony jest odpis aktualizujący należności, który pomniejsza ich wartość w bilansie. Do wyceny należności na dzień bilansowy analizie podlegają: czas zalegania z zapłatą, wyniki z przekazanych wezwań do zapłaty, wszelka korespondencja prowadzona z dłużnikiem w celu ściągnięcia należności, posiadane dokumenty, np. postanowienia sądu o postawieniu w stan upadłości lub likwidacji, dokumenty potwierdzające przebieg procesu windykacyjnego i egzekucyjnego, decyzje o umorzeniu itd. Zgodnie z art. 35b. ust. 1. uor wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do: należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym; należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności; należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności; należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania; należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności. Utworzenie odpisu aktualizującego należności – ewidencja księgowa Zgodnie z art. 35b ust. 2-4 uor odpisy aktualizujące wartość należności zalicza się odpowiednio do pozostałych kosztów operacyjnych lub do kosztów finansowych - zależnie od rodzaju należności, której dotyczy odpis aktualizacji. Należności umorzone, przedawnione lub nieściągalne zmniejszają dokonane uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość, a jeśli nie dokonano od nich odpisów aktualizujących ich wartość lub dokonano odpisów w niepełnej wysokości, zalicza się je odpowiednio do pozostałych kosztów operacyjnych lub kosztów finansowych. Ewidencja księgowa powinna przebiegać następująco: 1) Utworzenie odpisu aktualizującego należności: Strona WN konto 761Konto 761 - Pozostałe koszty operacyjne (Kosztowe) 761 "Pozostałe koszty operacyjne" lub konto 751Konto 751 - Koszty finansowe (Kosztowe) 751 "Koszty finansowe" Strona MA konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności". 2) Odpis aktualizujący wartość odsetek od należności: Strona Wn konto 751Konto 751 - Koszty finansowe (Kosztowe) 751 "Koszty finansowe", Strona Ma konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności". Przykład 1. Jednostka otrzymała informację o postawieniu kontrahenta w stan upadłości. Kontrahent był dłużny jednostce zł brutto. Jednostka oceniła, że prawdopodobieństwo nieodzyskania należności wynosi 60%. Jednostka powinna utworzyć odpis aktualizujący wartość tej należności w wysokości: zł ( zł × 60%) następującym zapisem księgowym: Strona WN konto 761Konto 761 - Pozostałe koszty operacyjne (Kosztowe) 761 "Pozostałe koszty operacyjne" lub konto 751Konto 751 - Koszty finansowe (Kosztowe) 751 "Koszty finansowe" kwota zł Strona MA konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności" " kwota zł Wartość należności ujętej na koncie 201Konto 201 - Rozrachunki z dostawcami (Pasywne) 201 Należności od odbiorców pomniejsza utworzony odpis aktualizujący na koncie 280. Zatem wartość należności w księgach rachunkowych wynosi: 10 000 zł – 6 000 zł = 4 000 zł. Rozwiązanie odpisu aktualizującego należności – ewidencja księgowa: W myśl art. 35c uor w przypadku ustania przyczyny, dla której dokonano odpisu aktualizującego wartość aktywów, w tym również odpisu z tytułu trwałej utraty wartości, równowartość całości lub odpowiedniej części uprzednio dokonanego odpisu aktualizującego zwiększa wartość danego składnika aktywów i podlega zaliczeniu odpowiednio do pozostałych przychodów operacyjnych lub przychodów finansowych. Należy wówczas dokonać następujących księgowań: Jeśli rozliczenie odpisu aktualizującego następuje na skutek spłaty należności objętej odpisem, to zarachowania do przychodów, zgodnie z art. 35c ustawy o rachunkowości, dokonuje się równolegle z otrzymaniem wpłaty, zapisem: 1) uregulowanie całości bądź części należności podlegającej wcześniej aktualizacji: Strona WN konto 130Konto 130 - Rachunek bieżący (Aktywne) 130 "Rachunek bieżący", Strona Ma konto 200Konto 200 - Rozrachunki z odbiorcami (Aktywne) 200 "Rozrachunki z odbiorcami", 2) rozwiązanie wcześniej dokonanego odpisu aktualizującego w całości bądź w odpowiedniej części dotyczącego należności głównej: Strona WN konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności", Strona Ma konto 760Konto 760 - Pozostałe przychody operacyjne (Przychodowe) 760 "Pozostałe przychody operacyjne", 3) rozwiązanie uprzednio dokonanego odpisu aktualizującego w całości bądź w odpowiedniej części dotyczącego odsetek: Strona WN konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności", Strona Ma konto 750Konto 750 - Przychody finansowe (Przychodowe) 750 "Przychody finansowe". Należności umorzone, przedawnione lub nieściągalne zmniejszają dokonane uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość. Należności, od których nie dokonano odpisów aktualizujących ich wartość lub dokonano odpisów w niepełnej wysokości, zalicza się odpowiednio do pozostałych kosztów operacyjnych lub kosztów finansowych. 1) gdy wcześniej utworzono odpis aktualizujący wartość należności: Strona Wn konto 290Konto 290 - Odpisy aktualizujące rozrachunki (Aktywno-pasywne) 290 "Odpisy aktualizujące wartość należności", Strona Ma konto 200Konto 200 - Rozrachunki z odbiorcami (Aktywne) 200 "Rozrachunki z odbiorcami", 2) gdy nie utworzono odpisu aktualizującego wartość należności: Strona Wn konto 761Konto 761 - Pozostałe koszty operacyjne (Kosztowe) 761 "Pozostałe koszty operacyjne" lub 751Konto 751 - Koszty finansowe (Kosztowe) 751 "Koszty finansowe", Strona Ma konto 200Konto 200 - Rozrachunki z odbiorcami (Aktywne) 200 "Rozrachunki z odbiorcami". Odpis aktualizujący należności a koszt podatkowy Nie każdy odpis aktualizujący stanowić będzie koszt uzyskania przychodu. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych jedynie wartość odpisu, który zostały utworzony zgodnie z ustawą o rachunkowości, od części należności, która uprzednio była zaliczona do przychodów należnych, zaś ich nieściągalność została uprawdopodobniona. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnyuch (dalej: PDOP) jednostka nie zaliczy do kosztów uzyskania przychodu odpisu aktualizującego w części, która dotyczy podatku VAT należnego. W myśl art. 16 ust. 2a pkt 1 PDOP nieściągalność wierzytelności, uznaje się za uprawdopodobnioną, jeżeli: dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego; Warto pamiętać, że odpis aktualizujący wartość należności, która uległa przedawnieniu również nie będzie stanowić kosztu podatkowego. Podsumowanie Kwestia dokonywania odpisów aktualizujących w rachunkowości jest niezwykle ważna, bowiem prezentacyjnie odpisy aktualizujące należności w sprawozdaniu finansowym pomniejszają aktualny stan należności oraz odnoszone są również na przychody i koszty jednostki. Nie utworzenie bądź nieprawidłowe utworzenie odpisów może rzutować na zniekształcenie obrazu sprawozdania finansowego jak i sytuacji finansowej jednostki. Odpisy należy tworzyć z zachowaniem należytej ostrożności, ponieważ utworzony odpis spowoduje pomniejszenie zysku wypracowanego przez spółkę o kwotę utworzonego odpisu. Natomiast rozwiązanie przesadnego odpisu, który został utworzony w poprzednich latach wpłynie na wielkość zysku dodatnio, o czym warto pamiętać analizując kwestię odpisów. Wielu z nas boryka się z długami. Młodsze pokolenia, starsze pokolenia. W zasadzie wszystkie pokolenia uwikłane są w jakieś długi, jedni mniej, inni bardziej. Nie zawsze wynika to z szeroko rozumianej zdolności finansowej. Niekiedy dłużnikami są osoby, które w myśl ustawy nie powinny nimi być. Młodsze pokolenia są w trudniejszym położeniu, ponieważ świeżość długów, zaciągniętych zobowiązań oraz nowoczesna skomplikowana procedura udzielania pożyczek sprawia, że dług ten jest najczęściej bez dwóch zdań wymagalny. Sprawdź, kiedy następuje przedawnienie lat musi minąć do przedawnienia długu?Jednak jeżeli chodzi o starsze pokolenia sprawa jest o tyle niecodzienna, że wiele z ich długów nie może być już przymusowo wyegzekwowana, na przykład przed sądem. Skąd biorą się te rozbieżności? Otóż wynika to z ustawowo przyjętego przepisu, w którym litera prawa stanowi, iż termin przedawnienia długu wynosi sześć lat, a dla roszczeń okresowych oraz związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy momencie, w którym wierzyciele, którym z racji upływu czasu bardzo często jest firma windykacyjna wnosi do sądu powództwo, domagając się spłaty długu, dłużnik może powołać się na zarzut przedawnienia i sąd powinien w tym momencie pozew oddalić. Bardzo istotnym jest jednak fakt, że sąd nie podejmie takiego działania za nas samych, dlatego też nasza ingerencja jest konieczna, ażeby uniknąć przykrych mowa o skomplikowaniu sprawy, to niezwykle ważne jest aby pamiętać, że jeżeli spłaciliśmy wierzytelność, która była przedawniona, nie możemy zażądać zwrotu. Ponadto, kodeks cywilny zastrzega sytuacje, w których bieg terminu przedawnienia może zostać zatrzymany. Przykładowo, w momencie w którym podejmiemy działania negocjacyjne w celu kolokwialnego dogania się, czy to z bankiem, czy z firmą windykacyjną, czy kimkolwiek innym, przyznajemy wówczas, że dług istnieje i od tego momentu termin przedawnienia rozpoczyna się na nowo. Działanie te niestety są tożsame z uznaniem długu przez dłużnika. Ponadto, bieg przedawnienia może być również przerwany w momencie, w którym wierzyciel wniesie sprawę do sądu, rozpocznie mediacje lub wezwie do do porozumienia z wierzycielem – czy to możliwe?Jednak w większości przypadków dochodzenie swojego długu przez wierzycieli ma postać wezwań pisemnych z żądaniem spłaty długu. Takie pisma nie przerywają nigdzie indziej przydaje się tutaj stwierdzenie, że nieznajomość prawa szkodzi. Z jednej strony dłużnik, chcąc dobrze po licznych wezwaniach wierzycieli, firm windykacyjnych itp. może zechcieć spróbować dogadać się z wierzycielami, jednocześnie szkodząc samemu do meritum, w piśmie które kierujemy do firmy windykacyjnej najważniejsze jest, aby zaznaczyć możliwość podniesienia zarzutu przedawnienia. Zarzut ten jest kierowany w stosunku do roszczeń z tytułu: „nałożonej kary za jazdę bez biletu autobusem nr…”, „niezapłaconej pożyczki gotówkowej o nr…, udzielonej dnia…”. Jednakże zarzut ten jest podnoszony dopiero na etapie procesu windykacyjną najczęściej należy po prostu poinformować o świadomości istnienia braku wymagalności spłacenia danego długu. Firmy te bardzo często przetwarzają stare, słabo udokumentowane zadłużenia, w celu zarobku tak zwanych łatwych pieniędzy. Bazując na niskiej świadomości prawnej obywateli istnieje duże prawdopodobieństwo, że swoimi wezwaniami uzyskają pożądany przez nich skutek. W takim przypadku jednak należy wykazać się znajomością przepisów prawa cywilnego i zaznaczyć, że dług uległ przedawnieniu w związku z artykułem 118-stym Kodeksu do zapłaty, pod groźbą kierowania sprawy do na bok omawianej sprawy bardzo częste jest również wysyłanie przez firmy windykacyjne wezwań do zapłaty, pod groźbą kierowania sprawy do sądu. W wezwaniach tych bardzo często brak omówienia faktycznie powstałego zobowiązania, z którym związany jest dany dług. Zamiast tego firmy te posiłkują się umową cesji wierzytelności, z której tak naprawdę nic nie wynika, a rodzi to po prostu więcej pytań w głowie przeciętnego konsumenta. W każdym wezwaniu do zapłaty należy wskazać umowę, na bazie której powstał dług. Umowa cesji z pewnością nią nie też chcąc w ogóle rozpocząć jakiekolwiek rozważania na temat wykonalności długu, należy zażądać od nadawcy pisma wzywającego do zapłaty o przesłanie umowy z pierwotnym wierzycielem. W przeciwnym wypadku, dłużnik nawet nie wie do czego ma się odnieść, bo na podstawie typowego pisma firmy windykacyjnej, to mogłoby ono trafić do w żadnym stopniu niezwiązanej ze sprawą osobie i wynikałoby z niego tyle osoby starające się odzyskać dług w dzisiejszych czasach są najczęściej nacechowane brakiem merytorycznego podejścia do sprawy i bazują na niskiej świadomości prawnej swoich odbiorców. Liczą one, że podnosząc bojaźliwie odbierane przez niektórych zwroty, jak „pismo procesowe”, czy „skierowanie sprawy do sądu”, to przestraszą do tego stopnia, że osoby te zamiast racjonalnie zastanowić się nad tematem, uznają że bez dwóch zdań są winne pieniądze i będą starali się pójść na porozumienie, choć wcale nie muszą!Pamiętajmy, że wiele prawniczych pism, które z początku mądrze brzmią, są tak naprawdę skonstruowane w ten sposób, ażebyśmy to my uwierzyli w racjonalność i zasadność danego również o tym, że w niektórych przypadkach warto skorzystać z ofert pożyczki dla zadłużonych z zajęciem komorniczym, ale zanim podpisze się taką umowę, należy dobrze przemyśleć swoja sytuację finansową oraz to czy taka pożyczka okaże się realną pomocą, czy wprowadzi w jeszcze większe długi. Pożyczaj rozważnie! Jednym z podstawowych elementów wniosku o ogłoszenie upadłości jest spis wierzycieli. W spisie tym należy podać nazwę wierzyciela, adres, wysokość wierzytelności i termin zapłaty. Kluczową rolę w kontekście tematu dzisiejszego wpisu spełnia wskazanie terminu zapłaty. Często zdarza się bowiem tak, że długi, które ciążą na naszych barkach pochodzą z odległych czasów. Badając ich terminy wymagalności i historię dochodzenia uświadamiamy sobie, że są to długi przedawnione. W związku z tym, niejednokrotnie już pytano mnie, czy podawać przedawnione długi we wniosku o ogłoszenie upadłości? Jeśli tak, to jaki jest ich dalszy los w postępowaniu upadłościowym? Przedawnienie – co to jest? Znane powiedzenie mówi „Wieczne są diamenty – nie długi”. To właśnie sedno przedawnienia, o którym najwięcej stanowi się w kodeksie cywilnym. Najprościej ujmując to coś co pozwala na skuteczne uchylenie się od zapłaty długu po upływie przewidzianego w ustawie terminu. Nie ma tu mowy o całkowitym wygaśnięciu zadłużenia. Przybiera ono tylko nieco inną postać. Wierzyciel może bowiem nadal żądać od swojego dłużnika zapłaty, ale ten może użyć zarzutu przedawnienia by dzięki temu nie musieć spełniać tego żądania. Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami, roszczenia majątkowe przedawniają się z upływem 6 lat. Krótszy o połowę termin przewidziano dla świadczeń okresowych oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (3 lata). Przedawnione długi we wniosku o ogłoszenie upadłości W art. 491 (2) ust. 4 pkt 5 i 6 ustawodawca nie rozróżnił jakiego charakteru długi powinno umieścić się w spisie. Nie wskazał przede wszystkim czy mają to być długi dochodzone sądownie czy też nie. Choć na pewno znane jest mu pojęcie przedawnienia, nie wspomina również o tej kwestii. Już sama treść przepisu niejako nakazuje ujawnić w spisie przedawniony dług. Jest to także zasadne z uwagi na to, że przedawnienie długu nie oznacza jego całkowitego wygaśnięcia Okoliczność, że zobowiązanie względem danego wierzyciela uległo przedawnieniu nie ma zatem żadnego znaczenia. Jest to taki sam dług jak wszystkie inne w spisie. Nie pomijaj ! Dlaczego to tak ważne? Nieujawnienie danego długu w spisie ani w toku postępowania może skutkować wątpliwościami co do zakresu oraz skuteczności umorzenia danego zobowiązania. Zobowiązań przedawnionych nie uwzględnia się w podziale środków z masy upadłości. Nie ujmuje się ich także w planie spłaty wierzycieli. Sąd nie umorzy przecież takiego zobowiązania, o którym nie wiedział. A co jeśli wierzyciel pozwie Cię i nie podniesiesz zarzutu przedawnienia? Widać zatem, że szczegółowe zbadanie swojego zadłużenia już na początku ma duże znaczenie dla dalszego postępowania. Tu sprawdza się zasada – lepiej więcej, niż mniej. Przedawnienie jest też ważnym pojęcie przy okazji innych rozważań dotyczących upadłości konsumenckiej. Wszystkich czytelników mojego bloga zapraszam także do polubienia profilu na Facebooku Upadłość konsumencka w Toruniu – Fundacja Pomocy Twoja Latarnia oraz obserwowania profilu na Instagramie. Zwłaszcza na Instagramie codziennie znajdziecie krótkie informacje w formie Q&A na temat upadłości konsumenckiej. 🙂 Otagowane jako: przedawnienie, przedawniony dług, upadłość konsumencka, wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej

wniosek o spisanie należności przedawnionych